Welkom terug bij Schrijven met Pia Sophia!

Welkom bij Schrijven met Pia Sophia!

"Waar schrijf je dan over?" Het is een vraag die ik steevast krijg als mensen horen dat ik verhalen schrijf. De twinkel in hun ogen verandert in een verbaasde blik wanneer ze horen dat ik duistere dingen op papier zet. "Jij?!" Blijkbaar wordt het niet van mij verwacht. Maar als je het mij vraagt is er niets interessanter dan de duisternis die altijd wel ergens om ons heen hangt.Ik hou van duisternis. Ik hou van de nacht, van enge films en van melancholische liedjes die je steken in je hart laten voelen terwijl je naar ze luistert. Het interessante aan duisternis is dat er zo weinig over gepraat wordt, terwijl we allemaal weten hoe duisternis voelt. Sommigen van ons zijn er bang voor, anderen gedijen in het donker in de breedste zin van het woord.We krijgen er allemaal vroeg of laat mee te maken: tegenslagen. Momenten in ons leven waarop het voelt alsof we ze nooit te boven komen. Hoe helder de zon ook schijnt, hoe vrolijk de vogels ook zingen, in die periodes identificeren we ons enkel met de duistere hemel die ons na zonsondergang omhelst.En toch, als iemand ons dan vraagt hoe het gaat, zijn we sneller geneigd om oneerlijk te zijn dan om de lichtloze put te benoemen.Dat fascineert mij. Waarom rust er zo'n enorm taboe op iets dat we allemaal gemeen hebben? Dat is iets dat ik in mijn verhalen probeer te doorgronden. Mijn verhalen zijn dan ook niet geschreven om je met een opgelucht gevoel achter te laten, maar om je na te laten denken over de talloze gedaantes waarop het duister zich manifesteert. Als mensen is het gemakkelijk om te oordelen over dingen waar we bang voor zijn. Om een standpunt in te nemen over mensen en dingen die ons angst inboezemen. Absurd, als je het mij vraagt. Want duisternis is iets waar we niet omheen kunnen, hoe hard we ook ons best doen. Pas wanneer we dat in gaan zien, kunnen we van deze donkere wereld een plek maken waar eenieder van ons opgelucht adem kan halen.Het duister van de nacht behoort tot het gedeelte van de mensen dat in contact staat met hun emoties en openstaat voor die van een ander. In momenten van duisternis ontstaan de diepste connecties, met onszelf en met elkaar. Daarom hou ik van duisternis.

Degenen die mij kennen, weten dat ik een verlegen persoon ben. Het duurt lang voordat ik me op mijn gemak voel. En in 'mij op mijn gemak' herkennen sommigen zichzelf op hun meest ongemakkelijke momenten. Toen ik nog goede voornemens bedacht, was één daarvan ook steevast dat ik aan mijn verlegenheid ging werken. Maar ik ben altijd zo geweest, en met de jaren groeide de acceptatie voor de eigenschap die ik mezelf zo lang in de weg liet zitten. 

De literatuur wordt gedomineerd door witte mannen. Het gros van de boeken die je in de boekwinkel ziet liggen, is geschreven door witte mannen. Ook wanneer het neerkomt op de personages wiens verhalen je volgt, is er weinig diversiteit te bekennen. Wie de mainstream boekenwereld volgt, zou haast denken dat er niemand anders op de wereld leeft dan de witte, cis-het mannen waar we inmiddels toch wel genoeg van hebben gezien. De schaarse, verdwaalde vrouwelijk personages in een door de media geprezen boek, stemt ons niet veel vrolijker. De vrouwen die in de pagina's van deze bekende boeken leven, worden vaak afgebeeld volgens het vermoeiende stereotype: onintelligent, conservatief en compleet afhankelijk van de mannelijke helden om wie het verhaal toch al draait. En áls er dan een boek uitgegeven wordt over vrouwen (voel je de bui al hangen?)... bestaat er een dikke kans dat die wijsheden vanuit vrouwelijk perspectief óók door mannen geschreven zijn. Ik ben het zat.

"Als je goed je best doet op school, dan kom je er wel." Ik ben er zeker van dat je die zin in je leven meermaals gehoord hebt. Misschien heb je het zelf ook wel gezegd. En, natuurlijk, er zit een kern van waarheid in. In een maatschappij als de onze openen deuren zich gemakkelijker wanneer je een diploma of twee in je zak hebt.